در رقابت با چین، هند شانس پیروزی دارد، اگر که از امتیازاتش خوب استفاده کند

این مطلب چکیده ی مقاله ای از آقای کنت روگف (Kenneth Rogoff)  در روزنامه ی استاندارد، شماره ۲۵ فوریه ۲۰۰۶ است. آقای کنت روگف استاد علوم اقتصادی و سیاسی در هاوارد است وسابقا رئیس اقتصاددانان صندوق بین المللی پول بوده است.

http://derstandard.at

25 سال پیش، زمانی که دوره جهانی شدن (Globalisierung)  آغاز شد، دو کشور چین و هند از لحاظ میزان کل تولید همپای یکدیگر بودند. در حال حاضرثروت چین از همه لحاظ دو برابر هند است. تفاوت اصلی چین با هند – فارغ از اینکه ما خوشمان بیاید یا نه – در این است که در چین بخش خیلی بزرگتری از جمعیت (۴۵۰ میلیون نفر) در پیشرفت اقتصادی سهیم بوده است و به ویژه در مناطق ساحلی چین که بیش از یک سوم جمعیت در آنجا ساکن است، تقریبا همه مردم به قرن بیست و یکم وارد شده اند. درحالیکه در هند، به دلیل وجود سیستم سنتی اقشار اجتماعی (Kastensystem) تنها یک پنجم مردم  ( حداکثر۲۰۰ تا ۲۵۰ میلیون نفر) در چرخه ی اقتصاد جهانی قرار دارند.

یکی از نقاط ضعف بزرگ هند در مقایسه با چین شبکه حمل و نقل آن است. چینی ها در ۵ سال گذشته شبکه اتوبان های خود را ۵ برابر کرده اند و ۵۰ هزار کیلومتر جاده جدید ساخته اند. مشکل هند در کمبود منابع مالی نیست. بانک مرکزی هند در پول غوطه ور است. برخلاف چین که دولت مرکزی با اقتدار تمام برنامه های عمرانی خود را – حتی به قیمت از بین بردن شرایط و مکان یک زندگی بخور و نمیر برای تهی دستان جامعه – به اجرا می گذارد، دولت هند نه این اقتدار را دارد و نه اصلا حاضر است که زندگی تهی دستان جامعه اش را به فنا بکشد، تا متول ها متول تر شوند.

هند هرگز نخواهد توانست تنها در بخش خدمات برای این خیل ۸۰۰ میلیونی (در حومه ی شهرهای بزرگ) کار ایجاد کند و ناچار است در بخش تولید نیز با چین همگام شود. بدون بهبود ساختارهای زیربنایی، اکثریت جامعه کنار گود خواهد ماند. پس آیا این فقط یک رویای دلنشین است که روزی هند از چین پیشی بگیرد؟ نه لزوماً. چرا که هند در آن بخش های اقتصادی که پیشرفت کرده است – به ویژه در بخش خدمات – از حاشیه ی سود بسیار بالاتری برخوردار است. در بخش خدمات، چین دچار قوانین دست و پا گیر است و به راحتی نمی تواند با هند رقابت کند. مضافا که شرکتهای غربی بانکهای اطلاعات مالی و یا داده های مربوط به شیوه های تولید خود را ترجیحاً به یک شرکت هندی می سپارند تا به یک شرکت چینی.

نکته ی دیگر نظام بانکی و مالی پیشرفته هند در مقایسه با چین است؛ نظامی که در روند آتی پیشرفت این دو کشور نقش برجسته ای ایفا می کند. برای تامین هزینه ی ساخت یک پل، یک سیستم بانکی دولتی کفایت می کند. ولی آنجا که باید بانکها تصمیم بگیرند که به کدام شرکتها در میدان رقابت یک شانس دوم می دهند، آنجا دیگر یک سیستم بانکی دولتی چندان کارا نیست.