در انتظار «وای مکس» (Wimax)
در منطقه ی اسکلف-تئا (Skelleftea) در شمال سوئد، جایی که کابل کشی در یک شهرستان ۷۰۰۰ کیلومترمربعی، هزینه ای سرسام آور دارد، هم اکنون آنتن های قوی مخابراتی برای پخش و دریافت اطلاعات با پهنای باند بسیار بالا، سر به آسمان کشیده اند: تا چشم کار می کند نه تپه ای دیده می شود و نه آسمان خراشی – بهترین شرایط برای تکنولوژی وای مکس Wimax (Worldwide Interoperability for Microwave Access) . این پروژه ی آزمایشی با سرعت ۸ مگابیت در ثانیه را در سپتامبر ۲۰۰۴ شرکت مخابراتی سوئدی «موبایل سیتی» با همکاری غول الکترونیک – شرکت اینتل – راه انداخته است. پوشش اینترنتی به شیوه وای مکس در این منطقه یک هفتم هزینه سیستمی مشابه بوسیله کابل را برداشته است.
البته فقط در شرایط ایده آل و در صورتیکه گیرنده در دیدرس مستقیم فرستنده باشد، میزان تئوریک برد وای مکس – که ۵۰ کیلومتر با سرعت ۷۰ مگابیت در ثانیه می باشد – قابل دستیابی ست. بعلاوه باید از آنتن های متمرکزکننده در یک جهت استفاده نمود و مکان گیرنده باید ثابت باشد. در درون ساختمانها و در شهرهای پُربنا، حداکثر برد وای مکس حدود ۶۰۰ متر بیشتر نخواهد بود. یا به عبارت دیگر با وای مکس هم نمی توان یک ایستگاه پخش و دریافت مرکزی با یک آنتن بزرگ داشت که همه کامپیوترهای همراه (LapTop) را در یک شهر بزرگ سرویس اینترنت بدهد.
سرویس اینترنتی با وای مکس در بسیاری از مناطق شیلی و برزیل ارائه می شود؛ همچنین در شهرستان «ونده» فرانسه. در هنگ کنک نیز بیش از یک میلیون نفر با وای مکس به گشت و گذار در اینترنت می پردازند. اما همه ی این سیستمها را باید «ماقبل وای مکس» نامید، چونکه از استاندارد بین المللی برخوردار نیستند و با همدیگر همخوانی ندارند.
اما این مشکل تا پایان سال جاری میلادی حل خواهد شد. کار تدوین استاندارد بین المللی به پایان رسیده است و فقط چند نکته ی کوچک هنوز باید حل شوند ( IEEE 802.16a برای سیستمهای ثابت و با آنتن در فضای باز، IEEE 802.16d برای سیستمهای ثابت با آنتن رومیزی در داخل خانه و بالاخره
IEEE 802.16.e برای سیستمهای متحرک). به هر حال تا آنجا که می شود پیش بینی کرد، وای مکس جای هیچ کدام از شبکه های مخابراتی فعلی – مثل Wireless-LAN یا Universal Mobile Telecommunication System – UMTS – را نخواهد گرفت و آنها را از دور خارج نخواهد کرد. بلکه سامانه های موجود را تکمیل خواهد کرد و «چاله» های آنها را – بعنوان مثال آنجا که سیستم DSL مقرون به صرفه نیست – پر خواهد کرد. از لحاظ اقتصادی استفاده از وای مکس در شهرک های ۵۰۰ تا ۲۰۰۰ نفری توجیه پذیر به نظر می آید. خصوصا بدین دلیل که در یک منطقه تنها تعداد معدودی ایستگاه وای مکس در کنار هم قابل راه اندازی و بهره برداری ست.
ماخذ:
Technology Review: http://www.heise.de/tr/artikel/print/59835
دیدگاه خود را بیان کنید